Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Łukowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 marca 2017 roku

Sąd Rejonowy w Łukowie w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSR Ewa Przychodzka-Kasperska

Protokolant st. sekr. sądowy Beata Siestrzewitowska

bez udziału prokuratora

po rozpoznaniu dnia 7 marca 2017 roku sprawy

1) G. K. (1) s. J. i A. z domu C.

ur. (...) w Ł.

oskarżonego o to, że: I. w dniu 03 kwietnia 2016 roku w Ł. woj. (...) znieważył funkcjonariuszy Policji sierż. sztab. W. K. i asp. G. S. w ten sposób, że wyzywał ich słowami wulgarnymi i powszechnie uznanymi za obelżywe podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych,

tj. o przestępstwo określone w art. 226 § 1 k.k.

2) A. K. s. S. i B. z domu G.

ur. (...) w Ł.

oskarżonego o to, że: I. w dniu 03 kwietnia 2016 roku w Ł. woj. (...) znieważył funkcjonariuszy Policji sierż. sztab. A. J., asp. G. S., sierż. sztab. M. W. w ten sposób, że wyzywał ich słowami wulgarnymi i powszechnie uznanymi za obelżywe podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych,

tj. o przestępstwo określone w art. 226 § 1 k.k.

II. w dniu 31 marca 2016 roku w Ł., województwa (...) działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia szesnastu sztuk kosmetyków m- ki Head and Shoulders oraz szesnastu sztuk kosmetyków m- ki Old Spice o łącznej wartości 471 zł 68 gr na szkodę sklepu (...) w Ł.,

tj. o przestępstwo określone w art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

orzeka:

I. oskarżonego G. K. (1) uznaje za winnego dokonania zarzucanego mu czynu stanowiącego przestępstwo wyczerpujące dyspozycję art. 226 § 1 k.k. i za ten czyn na podstawie art. 226 § 1 k.k. wymierza oskarżonemu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

- na podstawie art. 63 § 1 k.k. zalicza oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres zatrzymania od dnia 3 kwietnia 2016 r. godz. 18:05 do dnia 4 kwietnia 2016 r. godz. 14:40;

II. oskarżonego A. K. uznaje za winnego dokonania zarzucanego mu w pkt I czynu stanowiącego przestępstwo wyczerpujące dyspozycję art. 226 § 1 k.k. i za ten czyn na podstawie art. 226 § 1 k.k. wymierza oskarżonemu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

- na podstawie art. 63 § 1 k.k. zalicza oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres zatrzymania od dnia 3 kwietnia 2016 r. godz. 17:55 do dnia 5 kwietnia 2016 r. godz. 10:47;

III. oskarżonego A. K. uznaje za winnego dokonania zarzucanego mu w pkt II czynu z tym, że przyjmuje, iż stanowi on wykroczenie z art. 119 § 1 k.w. i za ten czyn na podstawie art. 119 § 1 k.w. wymierza oskarżonemu karę 10 (dziesięciu) dni aresztu;

- na podstawie art. 119 § 4 k.w. orzeka wobec oskarżonego obowiązek zapłaty równowartości ukradzionego mienia poprzez zapłatę na rzecz Sklepu (...) w Ł. nr (...) kwoty 471,68 (czterysta siedemdziesiąt jeden 68/100) złotych;

IV. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. S. B. w Ł. kwotę 442,80 (czterysta czterdzieści dwa 80/100) złotych tytułem wynagrodzenia za wykonywaną z urzędu obronę oskarżonego G. K. (1);

V. zasądza od oskarżonego G. K. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 492,80 (czterysta dziewięćdziesiąt dwa 80/100) złotych tytułem kosztów sądowych w zakresie wydatków, zwalniając oskarżonego od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych w zakresie opłaty;

VI. zasądza od oskarżonego A. K. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 442,80 (czterysta czterdzieści dwa 80/100) złotych tytułem kosztów sądowych w zakresie wydatków, zwalniając oskarżonego od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych w zakresie opłaty.

POUCZENIE

1.  W terminie zawitym 7 (siedmiu) dni od daty ogłoszeniawyroku strona , podmiot określony w art. 416, a gdy ustawa przewiduje doręczenie wyroku, od daty jego doręczenia, strona, a w wypadku wyroku warunkowo umarzającego postępowanie, wydanego na posiedzeniu, także pokrzywdzony / pokrzywdzona, mogą złożyć wniosek o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku. Sporządzenie uzasadnienia z urzędu nie zwalnia strony, wymienionego podmiotu oraz pokrzywdzonego / pokrzywdzonej od złożenia wniosku o doręczenie uzasadnienia. Wniosek składa się na piśmie.Wniosek niepochodzący od oskarżonego powinien wskazywać tego z oskarżonych, którego dotyczy.

Wniosek powinien zawierać: oznaczenie organu, do którego jest skierowany, oraz sprawy, której dotyczy; oznaczenie oraz adres wnoszącego pismo; treść wniosku; datę i podpis składającego pismo. Za osobę, która nie może się podpisać, pismo podpisuje osoba przez nią upoważniona, ze wskazaniem przyczyny złożenia swego podpisu. We wniosku należy wskazać, czy dotyczy całości wyroku czy też niektórych czynów, których popełnienie oskarżyciel zarzucił oskarżonemu / oskarżonej, bądź też jedynie rozstrzygnięcia o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu. Wniosek niepochodzący od oskarżonego / oskarżonej powinien również wskazywać oskarżonego / oskarżoną, którego / której dotyczy § 2. Dla oskarżonego pozbawionego wolności, który nie ma obrońcy i nie był obecny podczas ogłoszenia wyroku, termin wymieniony w § 1 biegnie od daty doręczenia mu wyroku.

3.  3(art. 119 k.p.k. i art. 422 § 1 i 2 k.p.k.).

Czynność procesowa dokonana po upływie terminu zawitego jest bezskuteczna (art. 122 § 1 k.p.k.).

Do biegu terminu nie wlicza się dnia, od którego liczy się dany termin. Jeżeli koniec terminu przypada na dzień uznany przez ustawę za dzień wolny od pracy, czynność można wykonać następnego dnia (art. 123 § 1 i 3 k.p.k.).

Termin jest zachowany, jeżeli przed jego upływem pismo zostało nadane w placówce podmiotu zajmującego się doręczaniem korespondencji na terenie Unii Europejskiej, w polskim urzędzie konsularnym lub złożone przez żołnierza w dowództwie jednostki wojskowej albo przez osobę pozbawioną wolności w administracji odpowiedniego zakładu, a przez członka załogi polskiego statku morskiego – kapitanowi statku (art. 124 k.p.k.).

Jeżeli niedotrzymanie terminu zawitego nastąpiło z przyczyn od strony niezależnych, strona w zawitym terminie 7 (siedmiu) dni od daty ustania przeszkody może zgłosić wniosek o przywrócenie terminu, dopełniając jednocześnie czynności, która miała być w terminie wykonana (art. 126 § 1 k.p.k.).

2.  Od wyroku sądu pierwszej instancji stronom, podmiotowi określonemu w art. 416,a pokrzywdzonemu / pokrzywdzonej od wyroku warunkowo umarzającego postępowanie, wydanego na posiedzeniu,, przysługuje apelacja (art. 444 § 1 k.p.k.). ²⁾

3.  Termin zawity do wniesienia apelacji wynosi 14 (czternaście) dni i biegnie dla każdego uprawnionego od daty doręczenia mu wyroku z uzasadnieniem (art. 122 § 2 k.p.k. i art. 445 § 1 k.p.k.).

4.  Apelację wnosi się na piśmie do sądu, który wydał zaskarżony wyrok (art. 428 § 1 k.p.k.).

5.  Oskarżony / oskarżona ma prawo do korzystania przy sporządzeniu apelacji z pomocy ustanowionego przez siebie obrońcy (art. 6 k.p.k. i art. 83 § 1 k.p.k.), a strona inna niż oskarżony / oskarżona może ustanowić pełnomocnika (art. 87 § 1 k.p.k.). Do czasu ustanowienia obrońcy przez oskarżonego / oskarżoną pozbawionego / pozbawioną wolności, obrońcę może ustanowić inna osoba (art. 83 § 1 k.p.k.). Apelacja od wyroku sądu okręgowego, która nie pochodzi od prokuratoralub pełnomocnika będącego radcą prawnym, powinna być sporządzona i podpisana przez adwokata lub radcę prawnego (art. 446 § 1 k.p.k.).

6.  Wydatki związane z ustanowieniem obrońcy albo pełnomocnika wykłada strona, która go ustanowiła (art. 620 k.p.k.).

7.  Oskarżony / oskarżona / pokrzywdzony / pokrzywdzona w wypadku wydania na posiedzeniu wyroku warunkowo umarzającego postępowanie / oskarżyciel posiłkowy / oskarżyciel prywatny nieposiadający / nieposiadająca obrońcy / pełnomocnika może złożyć wniosek o wyznaczenie obrońcy / pełnomocnika w celu sporządzenia apelacji. Wnioskujący może zostać obciążony kosztami wyznaczenia takiego obrońcy / pełnomocnika (art. 444 § 2 i 3 k.p.k.).

8.  Obrońca / pełnomocnik z urzędu wyznaczany jest z listy obrońców / pełnomocników lub jest pozbawiony wolności(art. 81a § 1 k.p.k. i art. 88 zd. 2 k.p.k.).

9.  Wniosek o wyznaczenie obrońcy / pełnomocnika z urzędu prezes sądu, sąd lub referendarz sądowy rozpoznaje niezwłocznie. Jeżeli okoliczności wskazują na konieczność natychmiastowego podjęcia obrony / reprezentacji, prezes sądu, sąd lub referendarz sądowy, telefonicznie lub w inny sposób stosownie do okoliczności, powiadamia stronę oraz obrońcę / pełnomocnika o wyznaczeniu obrońcy / pełnomocnika z urzędu (art. 81a § 2 i 3 k.p.k. i art. 88 zd. 2 k.p.k.).

10.  Strona może mieć jednocześnie nie więcej niż trzech obrońców albo pełnomocników (art. 77 k.p.k. i art. 88 zd. 2 k.p.k.).

11.  Apelację co do winy uważa się za zwróconą przeciwko całości wyroku (art. 447 § 1 k.p.k.).

12.  Apelację co do kary uważa się za zwróconą przeciwko całości rozstrzygnięcia o karze i środkach karnych (art. 447 § 2 k.p.k.).

13.  Apelację co do środka karnego uważa się za zwróconą przeciwko całości rozstrzygnięcia o środkach karnych. Zaskarżyć można również brak rozstrzygnięcia w przedmiocie środka karnego (art. 447 § 3 k.p.k.).

14.  3W apelacji można podnosić zarzuty, które nie stanowiły lub nie mogły stanowić przedmiotu zażalenia (art. 447 § 4 k.p.k.).

15.  Podstawą apelacji nie może być błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia, oraz rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka, związane z treścią zawartego porozumienia w sprawie wydania wyroku skazującego, wymierzenia określonej kary lub środka karnego, orzeczenie przepadku lub środka kompensacyjnego lub rozstrzygnięcia w przedmiocie poniesienia kosztów procesu (art. 447 § 5 k.p.k.).

16.  Prezes sądu pierwszej instancji odmówi przyjęcia apelacji, jeżeli apelacja zostanie wniesiona po terminie lub przez osobę nieuprawnioną albo jest niedopuszczalna z mocy ustawy (art. 429 § 1 k.p.k.).

17.  Jeżeli oskarżony / oskarżona jest nieletni / nieletnia lub ubezwłasnowolniony / ubezwłasnowolniona, jego / jej przedstawiciel ustawowy lub osoba, pod której pieczą oskarżony / oskarżona pozostaje, może podejmować na jego / jej korzyść wszelkie czynności procesowe, a przede wszystkim wnosić środki zaskarżenia, składać wnioski oraz ustanowić obrońcę (art. 76 k.p.k.).

18.  (inne informacje wskazane przez sąd, nieuwzględnione w pkt 1-17) ³⁾

Wyjaśnienie:

W treści pouczenia, w nawiasach wskazano między innymi podstawę prawną danego twierdzenia; użyty skrót „k.p.k.” oznacza ustawę z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego, której tekst został zamieszczony w Dzienniku Ustaw z 1997 r. Nr 89, poz. 555 i niektórych Dziennikach opublikowanych później.

1)  stosuje się w sprawach o przestępstwa, z wyłączeniem spraw o przestępstwa skarbowe

2)  o ile przepisy nie stanowią inaczej; jeśli przepis stanowi inaczej to należy pouczyć strony stosownie do brzmienia tego przepisu

3)  uwzględnia się, o ile sąd tak postanowi

Sygn. akt II K 341/16

UZASADNIENIE

Na podstawie zebranego materiału dowodowego Sąd Rejonowy w Łukowie ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 3 kwietnia 2016 r. funkcjonariusze KPP w Ł. aspirant G. S. i sierżant sztabowy M. W. pełnili służbę w patrolu zmotoryzowanym na terenie miasta Ł.. O godz. 17:26 podczas patrolu pieszego w rejonie bloków nr 3 i 4 na Osiedlu (...) dyżurny polecił im udać się w rejon Przychodni SP ZOZ w Ł. przy Al. (...), której budynek znajduje się w rejonie bloku nr 3 wskazanego osiedla, ponieważ zgodnie z otrzymanym zgłoszeniem, na dachu tego budynku znajdować się miał mężczyzna. Po dojściu na miejsce G. S. i M. W. stwierdzili brak możliwości bezpiecznego wejścia na dach budynku przychodni, zaś w celu upewnienia się, czy na dachu znajduje się rzeczywiście jakaś osoba, udali się do mieszkającego w jednym z mieszkań wskazanego bloku nr 3 mężczyzny, który zgłosił wcześniej potrzebę przeprowadzenia interwencji. W ten sposób funkcjonariusze Policji dostrzegli leżącego na dachu przychodni mężczyznę, jak się później okazało G. K. (1), przy którego nogach stała butelka z piwem. W związku z tym powiadomili o powyższym dyżurnego KPP w Ł., który na miejsce skierował dwie załogi Państwowej Straży Pożarnej, przy czym jedna z nich miała przyjechać wozem strażackim wyposażonym w wysięgnik. Oczekując na przyjazd funkcjonariuszy Państwowej Straży Pożarnej G. S. obserwował budynek przychodni od strony Al. (...), a M. W. od strony Osiedla (...). W tym czasie chodnikiem w pobliżu bloku nr 3 przechodził w towarzystwie swoich znajomych znany mu A. K., który widząc M. W. zaczął donośnym głosem w trakcie rozmowy ze znajomymi używać bezosobowo słów wulgarnych. Gdy M. W. zwrócił mu uwagę, aby zachowywał się zgodnie z prawem, A. K. znieważył go używając wulgarnego określenia, a następnie zaczął się oddalać. W związku z tym M. W. przytrzymał go za ramię. A. K., pomimo wezwania go do powyższego, odmówił podania pełnych danych personalnych, wobec czego M. W. doprowadził go do G. S.. Wówczas A. K. zaczął znieważać wulgarnymi i powszechnie uznanymi za obelżywe określeniami obu funkcjonariuszy Policji, a nadto w dalszym ciągu zamierzał się oddalić. Został zatem poinformowany, że jeśli nie podporządkuje się poleceniom to zostaną użyte wobec niego środki przymusu bezpośredniego. A. K. na pouczenie jednak nie zareagował w związku z czym, po zastosowaniu przez obu funkcjonariuszy chwytów obezwładniających, M. W. założył mu na ręce kajdanki i doprowadził go w pobliże jednego z wozów strażackich, które w międzyczasie przybyły na miejsce. G. S. udał się zaś z jednym z funkcjonariuszy Państwowej Straży Pożarnej, przy pomocy wysięgnika, na dach przychodni. Na miejscu stwierdził, że przebywa tam śpiąc znany mu G. K. (1). Po jego wybudzeniu G. S. stwierdził, że mężczyzna ten znajduje się pod znacznym działaniem alkoholu. Po krótkiej rozmowie G. K. (1) zgodził się wsiąść z G. S. do wysięgnika. Podczas zjazdu wysięgnikiem w dół G. K. (1) zaczął zachowywać się agresywnie wypowiadając do udzielającego mu pomocy G. S. słowa wulgarne i powszechnie uznane za obelżywe. Twierdził też, że może w każdej chwili wyskoczyć. W tym czasie na miejsce przybyli wezwani do pomocy funkcjonariusze KPP w Ł. sierżant sztabowy A. J. i sierżant sztabowy W. K., którzy pełnili w tym czasie służbę w patrolu zmotoryzowanym. A. J. udzielał następnie pomocy M. W. przy w dalszym ciągu agresywnie się zachowującym A. K., a W. K. podszedł do przebywających nadal na wysięgniku G. S. i G. K. (1). Ten zaś nadal zachowywał się agresywnie, nie chciał też wyjść z wysięgnika i trzymał się jego barierki. Został zatem pouczony o możliwości użycia środków przymusu bezpośredniego. W dalszym jednak ciągu nie stosował się do poleceń i trzymał się rękoma barierki, przy czym używał w kierunku stojącego z nim na wysięgniku G. S. i stojącego w pobliżu na ziemi W. K. słów wulgarnych i powszechnie uznanych za obelżywe. S. też m. in.: „puśćcie mnie bo was zajeb…, (…) wam kopa” (k. 11, 19), po czym usiłował kopnąć w głowę W. K., który jednak uchylił się od ciosu. G. K. (1) został ostatecznie zniesiony przez w/w funkcjonariuszy Policji z wysięgnika, a następnie zaniesiony przez nich do radiowozu, ponieważ nie chciał iść samodzielnie, zapierał się nogami i nie wykonywał poleceń. Następnie G. K. (1) został umieszczony w radiowozie, którym przybyli na miejsce funkcjonariusze KPP w Ł. aspirant T. B. i sierżant sztabowy G. K. (2). Funkcjonariusze ci dowieźli go zaś do budynku KPP w Ł. celem wykonania czynności związanych z zatrzymaniem. Tam G. K. (1) odmówił poddania się badaniom na zawartość alkoholu w organizmie, po czym – po przebadaniu przez lekarza w budynku SP ZOZ w Ł. – został osadzony w (...).

Tymczasem, A. K. przebywając z M. W. tuż przy jednym z wozów strażackich ponownie znieważał tegoż funkcjonariusza Policji słowami wulgarnymi i powszechnie uznanymi za obelżywe, a nadto uderzył głową w karoserię tego pojazdu twierdząc, że M. W. odpowie za jego pobicie. W związku z tym A. K. został obalony na podłoże tak, aby nie doszło do uszkodzenia jego ciała. W tym czasie do obu mężczyzn podszedł A. J. celem udzielenia pomocy M. W., a następnie obaj funkcjonariusze Policji doprowadzili A. K. do radiowozu, którym przybył na miejsce A. J. z W. K.. Podczas umieszczania w radiowozie A. K. stawiał bierny opór zapierając się nogami o ten pojazd, a następnie po umieszczeniu w radiowozie zaczął kopać w bok tylnych drzwi. Podczas umieszczania i przebywania w radiowozie A. K. wielokrotnie znieważał M. W. i A. J. słowami wulgarnymi i powszechnie uznanymi za obelżywe. Ponadto pluł, próbował uderzać nogami i głową w fotele pojazdu. Przez cały czas przejazdu do budynku KPP w Ł. A. K. był zatem przytrzymywany przez M. W. i A. J., aby nie zrobił sobie krzywdy. Radiowozem kierował zaś W. K.. Po dowiezieniu do budynku KPP w Ł. A. K. kontynuował znieważanie M. W. i A. J., a nadto zapierał się i przepychał. Po wprowadzeniu do tzw. pomieszczenia przejściowego zaczął uderzać głową w drzwi wejściowe w związku z czym doznał rozcięcia naskórka na środkowej części czoła. Dla jego bezpieczeństwa został zatem przeprowadzony do pomieszczenia nr 5, w którym znajdowali się wykonując swoje czynności funkcjonariusze Policji, ale tam zaczął uderzać głową w szafki. Został zatem położony na podłogę, a na głowę założono mu kask ochronny. A. K. odmówił poddania się badaniom na zawartość alkoholu w organizmie, pomimo tego, że czuć było do niego silną woń alkoholu. W trakcie całego pobytu w budynku KPP w Ł. nie reagował na wydawane mu polecenia i wykrzykiwał słowa wulgarne wobec wykonujących z nim czynności funkcjonariuszy Policji, w tym ponownie wobec przybyłego tam G. S., a także próbował ich zastraszyć. Następnie, po przebadaniu przez lekarza w budynku SP ZOZ w Ł., został osadzony w (...). W trakcie dowozu na badania, co wykonywali M. W. i T. A. S. K. znieważał ich, kopał w fotele i zapierał się, co ponownie spowodowało użycie wobec niego siły fizycznej celem zapobieżenia autoagresji.

Ponadto, w dniu 31 marca 2016 r. A. K. udał się do sklepu (...) w Ł. nr (...), gdzie przebywając w godzinach 20:04 – 20:40 dokonał zaboru w celu przywłaszczenia łącznie szesnastu sztuk kosmetyków m- ki Head and Shoulders oraz szesnastu sztuk kosmetyków m- ki Old Spice o łącznej wartości 471 zł 68 gr na szkodę sklepu (...) w Ł.. Produkty to brał z półek i docelowo ukrywał pod bluzą, w którą był ubrany, a następnie opuścił budynek sklepu wraz z tymi przedmiotami. Zdarzenie to zostało zapisane na wewnętrznym monitoringu.

Wobec powstania w toku niniejszego postępowania uzasadnionych wątpliwości w zakresie poczytalności A. K. w czasie dokonywania zarzucanych mu czynów, został dopuszczony dowód z opinii sądowo-psychiatrycznej odnośnie jego osoby. Biegli nie stwierdzili jednakże u badanego choroby psychicznej, ani upośledzenia umysłowego, a ponadto stwierdzili, że nie cierpiał on w chwili tych czynów na zaburzenia psychotyczne. Rozpoznali zaś u A. K. nieprawidłowo kształtującą się osobowość oraz nadużywanie alkoholu, marihuany i amfetaminy. W konkluzji biegli zaopiniowali, iż w czasie dokonywania zarzucanych mu czynów A. K. zdolność do rozpoznania ich znaczenia oraz zdolność do pokierowania swoim postępowaniem miał zachowaną, zaś jego aktualny stan zdrowia jest dobry pozwalając mu na samodzielny i rozsądny udział w toczącym się postępowaniu.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie analizy materiałudowodowego w postaci: wyjaśnień oskarżonych G. K. (1) – k. 33v, 190v i A. K. – k. 50v, zeznań świadków W. K. – k. 10v-11v, 191-191v, G. S. – k. 18v-19v, 191v-192, A. J. – k. 14v, 192, M. W. – k. 22v-23 od słów „Około godziny 17.40”, 192-193, J. G. – k. 40, 193, P. W. – k. 47v, 193-193v, a ponadto na podstawie takich dowodów jak: Informacja o przestępstwie k. 1, Informacja o przestępstwie k. 2, Informacja o przestępstwie k. 3-4, Informacja o przestępstwie k. 5, Informacja o przestępstwie k. 36, Zgłoszenie – wycena k. 41-42, Wywiad policyjny dot. A. K. k. 55, Wywiad policyjny dot. G. K. (1) k. 57, Zaświadczenie o stanie majątkowym dot. A. K. k. 58, Zaświadczenie o stanie majątkowym dot. G. K. (1) k. 59, Dane o karalności dot. A. K. k. 60, Informacja o dochodach z systemu teleinformatycznego dot. A. K. k. 65-67, Informacja o dochodach z systemu teleinformatycznego dot. G. K. (1) k. 68-70, Protokół odtworzenia utrwalenia zapisów k. 77-78, Dane o karalności dot. G. K. (1) k. 81-83, Opinia sądowo- psychiatryczna dot. A. K. k. 135, Dane o karalności dot. A. K. k. 173 i Dane o karalności dot. G. K. (1) k. 184.

Oskarżony G. K. (1) przyznawał się do dokonania zarzucanego mu czynu. Składając wyjaśnienia na rozprawie oskarżony podał, że bardzo żałuje tego co zrobił, lecz okoliczności zajścia nie pamięta. Mogło jednak jego zdaniem dojść do znieważenia funkcjonariuszy, ponieważ po alkoholu jest nadpobudliwy. Spożył wówczas alkohol po kłótni z dziewczyną. Następnie oskarżony skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień i udzielania odpowiedzi na pytania po czym potwierdził odczytane mu wyjaśnienia wcześniejsze, w których pokrótce przedstawił sytuacyjne okoliczności zdarzenia.

Oskarżony A. K. nie stawił się na rozprawę w związku z czym Sąd bazował na wyjaśnieniach złożonych przez niego w postępowaniu przygotowawczym. Oskarżony przyznał się w nich jedynie do dokonania pierwszego z zarzucanych mu czynów i wyjaśnił, że był wtedy pijany. Odnośnie zaś zarzutu kradzieży na szkodę sklepu (...) A. K. wyjaśnił, że pracuje dorywczo, posiada pieniądze i nie potrzebuje kraść.

Sąd zważył, co następuje:

Na podstawie wyjaśnień obu oskarżonych oraz zeznań świadków - funkcjonariuszy Policji wykonujących wobec nich czynności służbowe w dniu 3 kwietnia 2016 r. dopuszczenie się przez nich w tym dniu zarzucanych im czynów nie budzi w ocenie Sądu żadnych wątpliwości. Zarówno G. K. (1), jak i A. K. przyznali się do dokonania czynów popełnionych na szkodę wymienionych w postawionych im zarzutach funkcjonariuszy Policji i nie kwestionowali okoliczności ich popełnienia wynikających z zeznań świadków W. K., G. S., A. J. i M. W.. Wskazani świadkowie przedstawili zaś w swoich zeznaniach konsekwentne relacje. Jedynie w zeznaniach M. W. składanych na rozprawie pojawiły się drobne rozbieżności zrozumiałe zważywszy na upływ czasu od ustalanego zdarzenia, które zresztą świadek w ten sposób wytłumaczył. Treść zeznań tychże funkcjonariuszy Policji świadczy przy tym w ocenie Sądu o braku osobistego, emocjonalnego stosunku do sprawy, który mógłby warunkować brak obiektywizmu w przedstawianiu relacjonowanych wydarzeń. Po raz pierwszy byli oni zaś przesłuchiwani tuż po zakończeniu czynności z udziałem oskarżonych i już wówczas przedstawili szczegółowe oraz logiczne relacje z wykonywanych czynności. Zeznania te następnie podtrzymywali w toku postepowania sądowego. Zeznania tych świadków korespondują przy tym ze sobą i wzajemnie się uzupełniają dając pełny obraz ustalanych przez Sąd wydarzeń z dnia 3 kwietnia 2016 r.

Na podstawie tych dowodów Sąd uznał zatem oskarżonych G. K. (1) oraz oskarżonego A. K. za winnych dokonania przestępstw z art. 226 § 1 k.k. , które każdemu z nich zarzucono. Wskazani świadkowie zawarli bowiem w swoich zeznaniach nie tylko opis zachowań każdego z oskarżonych, ale również treść wypowiadanych przez nich słów stanowiących niewątpliwie określenia wulgarne i obelżywe władne znieważyć funkcjonariuszy Policji, do których były kierowane. Treść ta znajduje się w zeznaniach W. K., G. S., A. J. i M. W., przede wszystkim złożonych tuż po zdarzeniu w toku postępowania przygotowawczego i w ocenie Sądu nie ma potrzeby ich przytaczania w niniejszym uzasadnieniu będącym dokumentem urzędowym. Do znieważenia funkcjonariuszy Policji doszło też niewątpliwie podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych. W ocenie nadto Sądu G. K. (1) i A. K., jako osoby dorosłe i funkcjonujące w społeczeństwie przedmiotowych czynów dokonali ze świadomością przekroczenia zasad porządku prawnego, wśród których szacunek dla dóbr osobistych innych osób są jednymi z podstawowych, także w kontekście zawodu osób pokrzywdzonych tak jak w tej sprawie. W dacie czynu G. K. (1) był już zresztą osoba karaną za tego rodzaju zachowania. O pełnej poczytalności A. K. przekonuje zaś w pełni fachowa i rzetelna opinia sądowo-psychiatryczna dotycząca jego osoby.

Jako okoliczności obciążające przy wymiarze kary w zakresie omawianych czynów G. K. (1) i A. K. Sąd uwzględnił podjęcie działań przez każdego z nich wobec osób całkowicie obcych, nie prowokujących ich, a jedynie wykonujących swoje czynności służbowe. Zachowania te trwały przy tym w czasie kolejnych czynności pokrzywdzonych z oskarżonymi tego dnia. Podkreślić przy tym należy szczególną naganność zachowań G. K. (1), który podejmował je wszak wobec osób udzielających mu pomocy w sytuacji zagrażającej jego bezpieczeństwu. W przypadku A. K. zaznaczenia wymaga fakt, że to sam oskarżony sprowokował skierowanie przeciwko niemu działań przez M. W., a następnie także przez innych funkcjonariuszy Policji, utrudniając im przy tym wykonywanie i tak trudnych czynności dotyczących zachowań G. K. (1). Zauważyć również należy, iż obaj oskarżeni w czasie swoich czynów znajdowali się w stanach pod znacznym działaniem alkoholu. G. K. (1) był nadto uprzednio wielokrotnie karany, w tym dwukrotnie za przestępstwa z art. 226 § 1 k.k. Ostatnie skazanie nastąpiło przy tym wyrokiem Sądu Rejonowego w Łukowie z dnia 20 maja 2014 r. sygn. akt II K 186/14, którym wymierzono mu karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na 3-letni okres próby. Wobec uprawomocnienia się wyroku z dniem 6 czerwca 2014 r. stwierdzić zatem należy, iż G. K. (1) czynu będącego przedmiotem niniejszego postępowania dopuścił się w tymże okresie próby, czym szczególnie uwidocznił swój lekceważący stosunek do obwiązującego porządku prawnego. Z kolei A. K. w dacie czynu był wprawdzie osobą niekaraną, lecz aktualnie zapadły już wobec niego dwa orzeczenia prawomocnie skazujące go za czyny z art. 226 § 1 k.k. Okoliczność ta przekonuje w ocenie Sądu o tym, że popełnienie przez niego czynu z art. 226 § 1 k.k. ustalanego w sprawie niniejszej nie było przypadkowe, lecz wynikało z pewnej stałej już cechy w zachowaniach tegoż oskarżonego w kontaktach z funkcjonariuszami Policji. Jak zresztą zeznał G. S. o A. K.: „Znany jest z tego, że widząc policję wpada w furię, agresję.” (k. 192). Zważywszy na treść danych o karalności oskarżonego, stwierdzenie to uznać należy za w pełni uzasadnione. W tej sytuacji za okoliczności łagodzące wymiar kary odnośnie obu oskarżonych uznać należy brak utrudnień w toku postępowania sądowego, a w wypadku G. K. (1) także spokojne zachowanie oskarżonego na Sali rozpraw i wykazanie skruchy z powodu popełnienia zarzucanego mu przestępstwa.

Wyważając powyższe okoliczności Sąd wymierzył oskarżonemu G. K. (1) za przypisany mu czyn z art. 226 § 1 k.k. karę 4 miesięcy pozbawienia wolności. Podnieść należy, iż brak jest przy tym podstaw z art. 69 § 1 k.k. do warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności z uwagi na fakt, że G. K. (1) w czasie popełnienia tegoż przestępstwa był już osobą skazaną na karę pozbawienia wolności. Niezależnie jednak od wskazanej przeszkody formalnej wskazać należy, iż oskarżony będąc uprzednio skazywany za popełnienie przestępstw tego samego rodzaju, nie wyciągnął z faktu skazywania go żadnych wniosków, o czym świadczy dopuszczenie się przez niego czynu będącego przedmiotem niniejszego postępowania. Z kolei oskarżonemu A. K. za przypisany mu czyn z art. 226 § 1 k.k. Sąd wymierzył karę 3 miesięcy pozbawienia wolności, a zatem w nieco niższym rozmiarze, zważywszy na jego niekaralność w czasie czynu. W ocenie Sądu waga podniesionych okoliczności obciążających sprawia, że oskarżony ten nie zasługuje na skorzystanie z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności z art. 69 § 1 k.k., ponieważ w ustalonych okolicznościach brak jest podstaw do stwardzenia, że rozstrzygnięcie to będzie wystraczające dla osiągnięcia celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Odnośnie zresztą obu oskarżonych wskazać należy, iż orzeczenie o karze w sprawie niniejszej winno ostatecznie przekonać ich o naganności tego rodzaju zachowań, efektywnie wdrażając do przestrzegania porządku prawnego tak, aby w przyszłości zachowania te wyeliminować i tym samym zapobiec powrotowi do przestępstwa. W ocenie Sądu celu tego nie można byłoby osiągnąć wymierzając im kary grzywny lub kary ograniczenia wolności. Realny wymiar orzeczonych kar ulegnie przy tym pomniejszeniu wobec zaliczenia na ich poczet okresów zatrzymania na podstawie art. 63 § 1 k.k.

Tak ukształtowane orzeczenie o karach jest w ocenie Sądu adekwatne do stopnia winy oskarżonych G. K. (1) i A. K. oraz społecznej szkodliwości czynu każdego z nich. Uwzględnia też cele wychowawcze i zapobiegawcze jakie kara ma spełnić względem każdego z oskarżonych, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa (art. 53 § 1 k.k.).

Ponadto, Sąd uznał A. K. za winnego dokonania czynu zarzucanego mu w pkt II aktu oskarżenia popełnionego na szkodę sklepu (...) w Ł.. Oskarżony w tym wypadku nie przyznał się wprawdzie do sprawstwa, lecz niewątpliwie podany przez niego argument w postaci zarobkowania nie stanowi przesłanki przemawiającej przeciwko przyjęciu, że mógł on być sprawcą kradzieży zwłaszcza, że zarobkował on jedynie dorywczo. Przede wszystkim jednak stwierdzić należy, iż na podstawie zeznań bezstronnego świadka wykonującego w sprawie jedynie czynności służbowe to jest funkcjonariusza Policji P. W. stwierdzić należy, iż na zabezpieczonym zapisie z monitoringu widoczny jest rzeczywiście znany mu A. K.. Ze znajdującego się w aktach sprawy protokołu odtworzenia utrwalonych zapisów wynika zaś w sposób nie budzący wątpliwości, że jest to zapis dokonanej kradzieży produktów wystawionych do sprzedaży w tym sklepie. Zeznania świadka J. G., która jest zatrudniona w tym sklepie, miały zaś znaczenie uzupełniające, w tym odnośnie wysokości szkody. Zeznania tego świadka w pełni korespondują z zeznaniami świadka P. W. oraz danymi z zapisu monitoringu. Podnieść przy tym należy, iż ani A. K. w toku postępowania sądowego, ani prokurator w toku postępowania lub w akcie oskarżenia nie złożyli wniosku o przeprowadzenie dowodu z odtworzenia utrwalonych zapisów na rozprawie.

Opierając się zatem na powyższych dowodach Sąd uznał A. K. za winnego dokonania zarzucanego mu w pkt II czynu z tym, że przyjął, iż stanowi on wykroczenie wyczerpujące dyspozycję art. 119 § 1 k.w. Z dniem 1 stycznia 2017 r., wobec podwyższenia wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę, podwyższeniu uległa wartość szkody, do której czyn polegający na kradzieży uznawany jest za wykroczenie, a nie za przestępstwo. Zaznaczyć także w tym wypadku należy, iż A. K. jest osobą dorosłą, funkcjonującą w społeczeństwie, a zatem przedmiotowego czynu dokonał z pełną świadomością przekroczenia zasad porządku prawnego, zwłaszcza, że czyn ten stanowił przekroczenie jednej z jego fundamentalnych norm, zaś o pełnej poczytalności A. K. przekonuje także w tym wypadku w pełni fachowa i rzetelna opinia sądowo-psychiatryczna dotycząca jego osoby.

Wymierzając karę za ten czyn Sąd jako okoliczności obciążające uwzględnił fakt swoistej zuchwałości dokonanej kradzieży - w miejscu publicznym, odnośnie znacznej ilości przedmiotów, co nadto spowodowało powstanie dla podmiotu pokrzywdzonego realnej szkody. W tej sytuacji na korzyść A. K. przemawia jedynie brak w tym czasie uprzedniej karalności oraz brak utrudnień w zakresie toku prowadzonego postępowania.

Wyważając powyższe okoliczności Sąd wymierzył obwinionemu za ten czyn karę aresztu w wymiarze 10 dni uznając, że okoliczności związane z jego właściwościami osobistymi przytoczonymi odnośnie czynu z pkt I przekonują, że jedynie odpowiednio dolegliwa kara o charakterze izolacyjnym jest w stanie wdrożyć go do przestrzegania porządku prawnego. Mając na uwadze brak w czasie czynu karalności Sąd określił wymiar tej kary na poziomie odległym od maksymalnego, który wynosi 30 dni. Ponadto, Sąd na podstawie art. 119 § 4 k.w. orzekł obowiązek zapłaty równowartości ukradzionego mienia poprzez zapłatę na rzecz podmiotu pokrzywdzonego kwoty 471,68 złotych wyrażającej poniesioną szkodę. W ocenie Sądu tego rodzaju rozstrzygnięcie wzmocni wychowawcze odziaływanie kary.

Tak ukształtowane orzeczenie o karze jest zatem w ocenie Sądu adekwatne do stopnia społecznej szkodliwości tego czynu A. K.. Uwzględnia też cele wychowawcze i zapobiegawcze jakie kara ma spełnić względem oskarżonego, a także cele kary w zakresie jej społecznego oddziaływania (art. 33 § 1 k.w.).

W zakresie rozstrzygnięcia o kosztach sądowych podnieść należy w pierwszej kolejności, iż z uwagi na reprezentację G. K. (1) przez obrońcę wyznaczonego z urzędu Sąd na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. prawo o adwokaturze – Dz. U. Nr. 16 poz. 124 ze zm. zasądził kwotę 442,80 złotych tytułem wynagrodzenia na rzecz uprawnionego adwokata, ustalając wielkość wynagrodzenia na podstawie § 4 ust. 1, 2 i 3 w zw. z § 17 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu - Dz. U. z dnia 5 listopada 2015 r. poz. 1801.

Uwzględniając obecną sytuację majątkową obu oskarżonych, którzy nie mają stałego źródła utrzymania, Sąd na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od każdego z nich jedynie odpowiednie kwoty tytułem kosztów sądowych w zakresie wydatków poniesionych w związku ze sprawą każdego z nich, które to w ocenie Sądu oskarżeni mogą ponieść bez nadmiernej uciążliwości. Obaj oskarżeni są bowiem osobami młodymi i zdolnymi do pracy. Natomiast na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. Sąd zwolnił obu oskarżonych od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych w zakresie opłaty.

Mając zatem powyższe na względzie Sąd orzekł, jak w wyroku.

SSR Ewa Przychodzka-Kasperska